Synchronizator skrzyni biegów – na czym polega synchronizacja skrzyni biegów? 

Synchronizator skrzyni biegów dla niektórych był najistotniejszym osiągnięciem w świecie czterech kółek. Dzięki temu każdy uczestnik ruchu drogowego mógł dokonać przełożenia bez żadnego hałasu i obrać odpowiedni bieg w każdych warunkach jazdy. Wcześniej zmiana biegu była nie lada wyzwaniem, jeśli nie posiadało się wystarczająco dużo doświadczenia w prowadzeniu samochodu.

Wysprzęglanie oraz wykorzystywanie międzygazu było konieczne niemal w każdej sytuacji, w celu zsynchronizowania obrotów wałka pośredniego z wałkiem głównym w skrzyni. W innym przypadku nie wykonalibyśmy w sposób zręczny zmiany biegu, a zęby kół sporo by na tym ucierpiały. Prowadzenie samochodu bez synchronizatora skrzyni biegów było pewnego rodzaju sztuką – ze względu na kły, które znajdowały się w niezsynchronizowanych skrzyniach manualnych konieczne było możliwie jak najlepsze sterowanie lewarkiem oraz sprzęgłem, a także gazem. W innym wypadku doszłoby do oderwania kłów lub ich utrącenia.

Synchronizator Skrzyni Biegów – nowoczesna synchronizacja

Na szczęście lata 50 XX wieku przyniosły nam to nowoczesne rozwiązanie, jakim jest synchronizacja skrzyni biegów, które stało się niemalże podstawowym osprzętem każdego samochodu.

We współczesnych samochodach nie spotykamy się już z problemem ciężkiego przełączania biegów dzięki skoordynowaniu prędkości obrotowej wszystkich podzespołów. Tutaj swoje zastosowanie znajdują synchronizatory, które automatycznie wyrównują prędkość elementu pracującego z elementem złączanym.

W języku motoryzacyjnym możemy spotkać się z pojęciem „synchronizacji zblokowanej”, które dotyczy zmiany przełożenia. Wykonalna jest ona wtedy, kiedy koło zębate konkretnego biegu, a także tuleja przesuwna zupełnie ujednolicą swoje obroty.

Przebieg zmiany biegu w skrzyniach biegów jest następujący:

1. Wybierak skrzyni ulega przeniesieniu, ze względu na moc, którą kierowca przenosi na lewarek biegów.
2. Do wybieraka przymocowane są widełki, które z kolei łączą się z tuleją przesuwną. Widełki przemieszczają się wzdłuż wałka głównego, co prowadzi do przesuwania się tulei na piaście synchronizatora w kierunku koła zębatego danego biegu.
3. Następnie dochodzi do przesunięcia się rygli synchronizatora, co powodują poruszające się tuleje. Rygle znajdują się dookoła piasty w jednakowych odległościach od siebie i są podtrzymywane dzięki sprężynom pierścieniowym.
4. Zasuwy te wpychają się w konkretne otwory pierścienia synchronizującego i transportują go osiowo do momentu, w którym jego stożkowa powierzchnia cierna połączy się z jej równoznacznikiem na kole zębatym biegu. Duża prędkość gwarantuje ujednolicenie prędkości obrotowej pośród kołem zębatym, a wałkiem.
5. Pierścień koordynujący i nasada kła zębatego formułuje sprzęgło stożkowe, które zastępuje wcześniejsze zmartwienia kierowcy związane z władaniem gazem oraz sprzęgłem. Tworzą się w tym cyklu nasilenia, które funkcjonują po okręgu i powodują kręcenie się pierścienia synchronizującego o niewielki kąt w stosunku do rygli piasty, by końcowej fazie prawidłowo się umiejscowić.
6. Wówczas zęby tulei synchronizatora napotykają wyzębienia znajdujące się w pierścieniu, a następnie wślizguje się na wieniec koła konkretnego biegu. Dochodzi wreszcie do ścisłego, zblokowanego kontaktu.