Synchronizator skrzyni biegów

Na czym polega synchronizacja skrzyni biegów?
Synchronizator skrzyni biegów dla niektórych był najistotniejszym osiągnięciem w świecie czterech kółek. Dzięki temu każdy uczestnik ruchu drogowego mógł dokonać przełożenia bez żadnego hałasu i obrać odpowiedni bieg w każdych warunkach jazdy. Wcześniej zmiana biegu była nie lada wyzwaniem, jeśli nie posiadało się wystarczająco dużo doświadczenia w prowadzeniu samochodu. Wysprzęglanie oraz wykorzystywanie międzygazu było konieczne niemal w każdej sytuacji, w celu zsynchronizowania obrotów wałka pośredniego z wałkiem głównym w skrzyni. W innym przypadku nie wykonalibyśmy w sposób zręczny zmiany biegu, a zęby kół sporo by na tym ucierpiały. Prowadzenie samochodu bez synchronizatora skrzyni biegów było pewnego rodzaju sztuką – ze względu na kły, które znajdowały się w niezsynchronizowanych skrzyniach manualnych konieczne było możliwie jak najlepsze sterowanie lewarkiem oraz sprzęgłem, a także gazem. W innym wypadku doszłoby do oderwania kłów lub ich utrącenia.

Synchronizator Skrzyni Biegów – nowoczesna synchronizacja

Na szczęście lata 50 XX wieku przyniosły nam to nowoczesne rozwiązanie, jakim jest synchronizacja skrzyni biegów, które stało się niemalże podstawowym osprzętem każdego samochodu. W języku motoryzacyjnym możemy spotkać się z pojęciem „synchronizacji zblokowanej”, które dotyczy zmiany przełożenia. Wykonalna jest ona wtedy, kiedy koło zębate konkretnego biegu, a także tuleja przesuwna zupełnie ujednolicą swoje obroty.

Przebieg zmiany biegu w skrzyniach biegów jest następujący:

• Wybierak skrzyni ulega przeniesieniu, ze względu na moc, którą kierowca przenosi na lewarek biegów.
• Do wybieraka przymocowane są widełki, które z kolei łączą się z tuleją przesuwną. Widełki przemieszczają się wzdłuż wałka głównego, co prowadzi do przesuwania się tulei na piaście synchronizatora w kierunku koła zębatego danego biegu.
• Następnie dochodzi do przesunięcia się rygli synchronizatora, co powodują poruszające się tuleje. Rygle znajdują się dookoła piasty w jednakowych odległościach od siebie i są podtrzymywane dzięki sprężynom pierścieniowym.
• Zasuwy te wpychają się w konkretne otwory pierścienia synchronizującego i transportują go osiowo do momentu, w którym jego stożkowa powierzchnia cierna połączy się z jej równoznacznikiem na kole zębatym biegu. Duża prędkość gwarantuje ujednolicenie prędkości obrotowej pośród kołem zębatym, a wałkiem.
• Pierścień koordynujący i nasada kła zębatego formułuje sprzęgło stożkowe, które zastępuje wcześniejsze zmartwienia kierowcy związane z władaniem gazem oraz sprzęgłem. Tworzą się w tym cyklu nasilenia, które funkcjonują po okręgu i powodują kręcenie się pierścienia synchronizującego o niewielki kąt w stosunku do rygli piasty, by końcowej fazie prawidłowo się umiejscowić.
• Wówczas zęby tulei synchronizatora napotykają wyzębienia znajdujące się w pierścieniu, a następnie wślizguje się na wieniec koła konkretnego biegu. Dochodzi wreszcie do ścisłego, zblokowanego kontaktu.